Չեմ կարող լռել...

Ես երբ դեռ փոքր երեխա էի, իմ ծնողները ինձ սովորեցրել են լինել բարի, լինել ազնիվ, հարգել մեծերին, պաշտպանել փոքրերին: Պապս միշտ պատմում էր հին սովորույթների մասին և ինձ հորդորում լինել ավանդապահ: Միշտ ասում էր, որ մենք հայ ենք, մենք իրավունք չունենք կտրվելու մեր արմատներից: Ծառը, որ արմատներից կտրես, ծառը կչորանա: Եթե մեր անցյալը մոռանանք կզրկվենք ապագայից: ինձ սովորեցնում էին, որ միշտ սիրեմ ու խոսեմ հայերեն, քանզի դա է մեր մայրենի լեզուն: Հիմա, ես դեռ նոր եմ թևակոխում պատանեկության շեմը, տեսնում եմ, որ իմ սովորածներից ոչինչ չի պահպանվում: Գովազդները գրվում են անգլերեն, հագնվում են եվրոպական ոճով, պարում են արաբական: Ես լինելեվ իմ ծնողների արժանի զավակը, չեմ կարող լռել: Լռել, կնշանակի կորցնել ամեն ինչ: Հակառակը, կոչ եմ անում չմոռանանք մեր անցյալը: Լինենք մեր ազգին արժանի զավակներ: